ﻛﻮﺩﻛﻲ ﻛﻨﺠﻜﺎﻭ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﺪ :
ﺍﻳﻬﺎ ﺍﻟﻨﺎﺱ ، ﻋﺸﻖ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ؟
ﺩﺧﺘﺮﻱ ﮔﻔﺖ : ﺍﻭﻟﺶ ﺭﻭﻳﺎ
ﺁﺧﺮﺵ ﺑﺎﺯﻱ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎﺯﻳﭽﻪ
ﻣﺎﺩﺭﺵ ﮔﻔﺖ : ﻋﺸﻖ ﻳﻌﻨﻲ ﺭﻧﺞ
ﭘﻴﻨﻪ ﻭ ﺯ ﺧﻢ ﻭ ﺗﺎﻭﻝ ﻛﻒ ﺩﺳﺖ
ﭘﺪﺭﺵ ﮔﻔﺖ : ﺑﭽﻪ ﺳﺎﻛﺖ ﺑﺎﺵ
ﺑﻲ ﺍﺩﺏ ، ﺍﻳﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ
ﺭﻫﺮﻭﻱ ﮔﻔﺖ : ﻛﻮﭼﻪ ﺍﻱ ﺑﻦ ﺑﺴﺖ
ﺳﺎﻟﻜﻲ ﮔﻔﺖ : ﺭﺍﻩ ﭘﺮ ﺧﻢ ﻭ ﭘﻴﭻ
ﺩﺭ ﻛﻼﺱ ﺳﺨﻦ ﻣﻌﻠﻢ ﮔﻔﺖ :
ﻋﻴﻦ ﻭ ﺷﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻗﺎﻑ ، ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ
ﺩﻟﺒﺮﻱ ﮔﻔﺖ : ﺷﻮﺧﻲ ﻟﻮﺳﻲ ﺍﺳﺖ
ﺗﺎﺟﺮﻱ ﮔﻔﺖ : ﻋﺸﻖ ﻛﻴﻠﻮ ﭼﻨﺪ؟
ﻣﻔﻠﺴﻲ ﮔﻔﺖ : ﻋﺸﻖ، ﭘﺮﻛﺮﺩﻥ
ﺷﻜﻢ ﺧﺎﻟﻲ ﺯﻥ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪ
ﺷﺎﻋﺮﻱ ﮔﻔﺖ : ﻳﻚ ﻛﻤﻲ ﺍﺣﺴﺎﺱ
ﻣﺜﻞ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮔﻞ ﺑﻪ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ
ﻋﺎﺷﻘﻲ ﮔﻔﺖ : ﺧﺎﻧﻤﺎﻥ ﺳﻮﺯ ﺍﺳﺖ
ﺑﺎﺭ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻋﺸﻖ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪ
ﺷﻴﺦ ﮔﻔﺘﺎ : ﮔﻨﺎﻩ ﺑﻲ ﺑﺨﺸﺶ
ﻭﺍﻋﻈﻲ ﮔﻔﺖ : ﻭﺍﮊﻩ ﺑﻲ ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ
ﺯﺍﻫﺪﻱ ﮔﻔﺖ : ﻃﻮﻕ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺍﺳﺖ
ﻣﺤﺘﺴﺐ ﮔﻔﺖ : ﻣﻨﻜﺮ ﻋﻈﻤﺎ ﺍﺳﺖ
ﻗﺎﺿﻲ ﺷﻬﺮ ﻋﺸﻖ ﻓﺮﻣﻮﺩ
ﺣﺪ ﻫﺸﺘﺎﺩ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ
ﺟﺎﻫﻠﻲ ﮔﻔﺖ : ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﻋﺸﻖ ﺍﺳﺖ
ﭘﻬﻠﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ : ﺟﻨﮓ ﺁﻫﻦ ﻭ ﻣﺸﺖ
ﺭﻫﮕﺬﺭ ﮔﻔﺖ : ﻃﺒﻞ ﺗﻮ ﺧﺎﻟﻲ ﺍﺳﺖ
ﻳﻌﻨﻲ ﺁﻭﺍﺯ ﺁﻥ ﺯ ﺩﻭﺭ ﺧﻮش است
ﺩﻳﮕﺮﻱ ﮔﻔﺖ : ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﭙﺮﻫﻴﺰﻳﺪ
ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﻛﻦ ﺑﺮ ﺁﺗﺶ ﺩﺳﺖ
ﭼﻮﻥ ﻛﻪ ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺤﺚ ﻭ ﺟﺪﻝ
ﺑﻴﻦ ﺁﻥ ﻗﻴﻞ ﻭ ﻗﺎﻝ ﻣﻦ ﺩﻳﺪﻡ
ﻃﻔﻞ ﻣﻌﺼﻮﻡ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ :
ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﺳﻮﺍﻝ ﭘﺮﺳﻴﺪﻡ!!
ارسال نظر برای این مطلب
اطلاعات کاربری
آرشیو
پیوندهای روزانه
آمار سایت